مزار امام حسین ازقرن شش تا ده هجری

مزار امام علیه السلام در قرن ششم هجرى

از نیمه دوم قرن پنجم تا نیمه نخست قرن هفتم، کثرت شیعیان در عراق ، از یک سو ، وحضور برخى از وزیران و امیران شیعى در مناطقى از عراق ، مانند آل مَزیَد در حِلّه ، از سوى دیگر سبب توجّه خاص به عتبات بود.

مزار امام علیه السلام در قرن هفتم هجرى

سقوط عبّاسیان، مانع عمده اى را از سرِ راه شیعیان برداشت. در دوره ایلخانان مغول (۶۵۶ - ۷۳۶ ق) ، بخصوص در روزگار غازان خان و سلطان محمّد خدابنده ، معروف به اُلجایْتو، به دلیل تمایلات شیعى آنان، توجّه خاصّى به تمام مزارهاى اهل بیت علیهم السلام در عراق شد. حرم امام على علیه السلام و امام حسین علیه السلام دائما زیارت مى شد و به اصلاح و تعمیر و گسترش آنها ، همّت گمارده مى شد .

مزار امام علیه السلام در قرن هشتم هجرى

آل جلایر که از سال ۷۳۶ تا ۸۱۴ ق ، بر عراق ، مستولى بودند نیز اقداماتى در زمینه عمارت مزار امام حسین علیه السلام داشتند. تاریخ کتیبه اى در حرم امام حسین علیه السلام ، سال ۷۶۷ هجرى ، را سال بناى آن بخش ، نشان مى دهد .

مزار امام علیه السلام در قرن نهم هجرى

ترکمانان قَرا قویونلو و آق قویونلو ، به امور عتبات مقدّس در عراق ، توجّه داشتند . میر اسپهبد میرزا ، از امیران قرا قویونلو ـ که گفته اند به خاطر پیروزى ابن فهد حِلّى در مناظره با علماى اهل سنّت ، شیعه شده بود ـ ، توجّه خاصّى نسبت به کربلا ، مبذول مى داشت. وقف نامه اى هم براى درِ ضریح امام حسین علیه السلام از روزگارِ دولت ترکمانان یافت شده که بر اساس آن ، مقدار قابل توجّهى از اراضى کربلا ، به وسیله آنان وقف حرم امام حسین علیه السلام شده است 

مزار امام علیه السلام در قرن دهم هجرى

صفویان ، در سال ۹۰۷ ق ، بر تخت سلطنت ایران نشستند و بیشترین آبادى عتبات مقدّس عراق ، پس از روزگار آل بویه، در دورانى صورت گرفت که صفویان ، قدرت را در اختیار داشتند (۹۰۷ ـ ۱۱۴۸ ق). صفویان ، هر از چندى که بر عراقْ تسلّط مى یافتند، تمام تلاش خود را براى تعمیر ، بازسازى و گسترش عتبات به کار مى گرفتند. نام صفویان و بعدها قاجاریان ، در جاى جاى عمارات عتبات ، نشان از حضور جدّى آنان در عمارت حرم ائمّه علیهم السلام در عراق دارد.