بعد از 16 سال جنازه اش را آوردند.
خودم توی گلزار شهدای قم دفنش کردم. عملیات کربلای 4 با بدن مجروح اسیر شد. برده بودنش بیمارستان بغداد. همونجا شهید شده بود، با لب تشنه.
بعد از این همه سال هنوز سالم بود. سر، صورت و محاسن از همه جا تازه تر.
یاد شبهای جبهه گردان تخریب افتادم.
قبل اذان صبح بود. با حالت عجیبی از خواب پرید.
گفت:
«حاجی خواب دیدم. قاصد امام حسین علیه السلام بود. بهم گفت: آقا سلام رساندند و فرمودند:«به زودی به دیدارت خواهم آمد» یه نامه از طرف آقا به من داد که توش نوشته بود:« چرا این روزها کمتر زیارت عاشورا می خوانی؟»
همینجور که داشت حرف میزد گریه می کرد. صورتش شده بود خیس اشک. دیگه تو حال خودش نبود.
چند شب بعد شهید شد.
امام حسین علیه السلام به عهدش وفا کرد...
راوی: حاج علی سیفی، همرزم شهید
هر هفته توی خونه روضه داشتیم. وقتی آقا شروع می کرد به خوندن ، تا اسم امام حسین می اومد حاجی رو می دیدی که اشکش جاری شده. حال عجیبی می شد با روضه امام حسین علیه السلام . انگار توی عالم دیگه ای سیر می کرد.
یه بار وسط روضه، مصطفی رفته بود بشینه رو پاش؛ متوجه بچه نشده بود، انگار ندیده بودش.
گریه کنون اومد پیش من. گفت:
«بابا منو دوست نداره. هر چی گفتم جوابم رو نداد.»
روضه که تموم شد، گفتم:« حاجی، مصطفی این طوری می گه.»
با تعجب گفت:« خدا شاهده نه من کسی رو دیدم نه صدایی شنیدم.»
از بس محو روضه بود....
راوی: همسر شهید
15 روز بود که بیهوش افتاده بود روی تخت.
گفتند به هوش اومده خودتون رو برسونید.
با پدرش رفتیم بیمارستان. انگار داشت اشاره می کرد. تشنه بود.
آب که به لبش رسید حالش عوض شد. شاید یاد تشنگی امام حسین علیه السلام افتاده بود.
شروع کرد به یا حسین علیه السلام گفتن.
بعد از 15 روز بیهوشی این اولین کلمه ای بود که به زبون آورد. هنوز داشت یا حسین علیه السلام می گفت که شهید شد...
راوی: مادر شهید حسین علی پور اسحاق
"بسم رب النور"
حسین را فاطمه شیر نداد. نه فاطمه ، نه هیچ زن دیگری.
وقتی که به دنیا آمد ، فاطمه شیر نداشت که به او بدهد.
هیچ زنی هم پیدا نشد که دایه اش بشود.
محمد انگشتش را در دهان حسین می گذاشت.
او می مکید و این مکیدن برای دو سه روزش کافی بود.
گوش و خون حسین می روییید از گوشت و خون محمد .
(برگرفته از کتاب « آفتاب بر نی » از مجموعه کتب 14 خورشید و یک آفتاب)
داود رقى مى گوید: «روزى در خدمت امام صادق علیه السلام بودم. حضرت مقدارى آب نوشید و بى اختیار اشک از چشمان مبارکش سرازیر شد. آن گاه فرمود: «اى داوود! خدا لعنت کند قاتلان حسین علیه السلام را. پس هرکس که آبى بیاشامد و جدّم حسین علیه السلام را یاد کند و بر قاتلان او لعن و نفرین کند، خداوند صد هزار حسنه برایش بنویسد و صد هزار گناه او را بیامرزد، و او را در درجه هاى بلند، جاى دهد و مانند این است که صد هزار بنده را آزاد کرده باشد. پس او در روز قیامت با دلى شاد و چهره اى خندان محشور مى شود».
قال الصادق (علیه السلام): السجود على طین قبرالحسین (علیه السلام) ینور الى الارض السابعة و من کان معه سبحة من طین قبرالحسین (علیه السلام) کتب مسبحا و ان لم یسبح بها ...
امام صادق (علیه السلام) فرمود: سجده بر تربت قبر حسین (علیه السلام) تا زمین هفتم را نور باران مىکند و کسى که تسبیحى از خاک مرقد حسین (علیه السلام) را با خود داشته باشد، تسبیح گوى حق محسوب مىشود، اگر چه با آن تسبیح هم نگوید.
(من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 268/ وسائل الشیعه، ج 3 ص 608)
کربلا دردیست که خودکربلا هم درمانش نمیکند
آدم دوست دارد ساکن آنجاشود
اهل سنت هیچ فضیلتی برای خفتن حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام که در بستر رسول خدا در ان شبه خطر ناک یعنی لیلة المبیت قایل نیستند و می گویند: چون شیعه اعتقاد دارد علی علیه السلام به علم ((ماکان و ما یکون)) آگاهی داشته پس امام می دانسته که در آن شب هیچ خطری او را تهدید نمی کند بنابراین آیه شریفه نازل شده باشد.
« و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله » نمی تواند در شان عمل امام علی علیه السلام باشد.
جواب : اگر امام میدانست در آن شب که درجای پیامبر خفته است خطری برای او خواهد بود اقدام نمیکرد پس باید در شب 19 رمضان هم از خانه بیرون نمی آمد و سر به تیغ دشمن نمی داد .
« فافهم و تامل »
