ظهور

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :قیامت بر پا نمى شود تا این که قائمِ بر حقّ ما قیام کند و این قیام، زمانى رخ مى دهد که خداوند عز و جل به او اجازه دهد . هر که از او پیروى کند ، نجات مى یابد و هر که از وى تخلّف نماید ، نابود مى شود . خدا را ، خدا را اى بندگان خدا! نزد او رَوید ، اگر چه ناچار شوید از روى یخ عبور کنید ؛ زیرا او جانشین خداى عز و جل و جانشین من است 

3. عیون أخبار الرضا علیه السلام : ج ۲ ص ۵۹ ح ۲۳۰ ، دلائل الإمامة : ص ۴۵۲ ح ۴۲۸ کلاهما عن الحسن بن عبداللّه الرازیّ عن الإمام الرضا عن آبائه علیهم السلام ، کفایة الأثر : ص ۱۰۶ عن أبی اُمامة نحوه ، بحار الأنوار : ج ۳۶ ص ۳۲۲ ح ۱۷۶ .

از بس ...

از بـــس گنــاه کــرده ام آقـــا ، 

دیــگر بـه مــن 

"شـــش گوشـــه" که هیــــــــچ ... 

رخصـت مـشـهــد هم نمی دهـــی... ؟!

 بطلب کربلا ب حق امام رضا(ع)

اگر .......

خوره ای آمده بر جانم و هر دم گوید

تو اگر پست نبودی حرمت می بردند...

مزار امام حسین ازقرن شش تا ده هجری

مزار امام علیه السلام در قرن ششم هجرى

از نیمه دوم قرن پنجم تا نیمه نخست قرن هفتم، کثرت شیعیان در عراق ، از یک سو ، وحضور برخى از وزیران و امیران شیعى در مناطقى از عراق ، مانند آل مَزیَد در حِلّه ، از سوى دیگر سبب توجّه خاص به عتبات بود.

مزار امام علیه السلام در قرن هفتم هجرى

سقوط عبّاسیان، مانع عمده اى را از سرِ راه شیعیان برداشت. در دوره ایلخانان مغول (۶۵۶ - ۷۳۶ ق) ، بخصوص در روزگار غازان خان و سلطان محمّد خدابنده ، معروف به اُلجایْتو، به دلیل تمایلات شیعى آنان، توجّه خاصّى به تمام مزارهاى اهل بیت علیهم السلام در عراق شد. حرم امام على علیه السلام و امام حسین علیه السلام دائما زیارت مى شد و به اصلاح و تعمیر و گسترش آنها ، همّت گمارده مى شد .

مزار امام علیه السلام در قرن هشتم هجرى

آل جلایر که از سال ۷۳۶ تا ۸۱۴ ق ، بر عراق ، مستولى بودند نیز اقداماتى در زمینه عمارت مزار امام حسین علیه السلام داشتند. تاریخ کتیبه اى در حرم امام حسین علیه السلام ، سال ۷۶۷ هجرى ، را سال بناى آن بخش ، نشان مى دهد .

مزار امام علیه السلام در قرن نهم هجرى

ترکمانان قَرا قویونلو و آق قویونلو ، به امور عتبات مقدّس در عراق ، توجّه داشتند . میر اسپهبد میرزا ، از امیران قرا قویونلو ـ که گفته اند به خاطر پیروزى ابن فهد حِلّى در مناظره با علماى اهل سنّت ، شیعه شده بود ـ ، توجّه خاصّى نسبت به کربلا ، مبذول مى داشت. وقف نامه اى هم براى درِ ضریح امام حسین علیه السلام از روزگارِ دولت ترکمانان یافت شده که بر اساس آن ، مقدار قابل توجّهى از اراضى کربلا ، به وسیله آنان وقف حرم امام حسین علیه السلام شده است 

مزار امام علیه السلام در قرن دهم هجرى

صفویان ، در سال ۹۰۷ ق ، بر تخت سلطنت ایران نشستند و بیشترین آبادى عتبات مقدّس عراق ، پس از روزگار آل بویه، در دورانى صورت گرفت که صفویان ، قدرت را در اختیار داشتند (۹۰۷ ـ ۱۱۴۸ ق). صفویان ، هر از چندى که بر عراقْ تسلّط مى یافتند، تمام تلاش خود را براى تعمیر ، بازسازى و گسترش عتبات به کار مى گرفتند. نام صفویان و بعدها قاجاریان ، در جاى جاى عمارات عتبات ، نشان از حضور جدّى آنان در عمارت حرم ائمّه علیهم السلام در عراق دارد.

مزار امام علیه السلام در قرن پنجم هجرى

در آغاز قرن پنجم هجرى ، برخى از بادیه نشینان ـ که زندگى سختى داشتند ـ ، به کربلا یورش آوردند. این امر ، سبب شد تا در سال ۴۰۰ ق ، با حمایت حسن بن فضل بن سهلان رامهرمزى ، وزیر بهاء الدوله بویه ، دیوارى دور شهر کربلا کشیده شود. در چهاردهم ربیع اوّل سال ۴۰۷ق ، به دلیل بى احتیاطى ، حرم مطهّر امام حسین علیه السلام آتش گرفت که على القاعده ، باید به سرعت ، بازسازى شده باشد. در این زمان ، خاندان بویه ، گرچه ضعیف شده بودند ، امّا هنوز در بغداد ، حکمرانى مى کردند. جلال الدوله ابو طاهر ، فرزند بهاء الدوله ، در سال ۴۳۱ ق ، با تواضع تمام ، به زیارت عتبات مقدّس عراق رفت. وى از یک فرسنگ پیش از رسیدن به حرم امام حسین علیه السلام ، پیاده شد و پا برهنه به زیارت رفت. سال ۴۷۹ ق ، سلطان ابو الفتح ملک شاه سلجوقى ، مرقد مطهّر امام علیه السلام را زیارت کرد و دستور تعمیر دیوارهاى آن را صادر نمود .

مزار امام علیه السلام در قرن سوم هجرى

مهم ترین جسارت نسبت به مزار امام حسین علیه السلام در تاریخ ، مربوط به متوکّل عبّاسى است . ^۱ وى تصمیم گرفت مرقد امام حسین علیه السلام را ـ که مهم ترین نماد تشیّع بود ـ ، ویران کند. متوکّل ، ضمن انهدام مرقد، با گذاشتن نگهبانان در راه هاى ورودى به آن جا ،دستور داد که هر زائرى را در مسیر یافتند ، دستگیر کرده ، او را یا بکُشند و یا به شدّت ، تنبیه کنند. از برخى روایات ، چنین به دست مى آید که شیعیان ، نگران فشارهاى حکومت براى زائران بوده اند ؛ امّا امامان علیهم السلام بر رفتن به زیارت ، تأکید داشته اند .

مزار امام علیه السلام در قرن دوم هجرى

ده ها روایت از امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام وجود دارد که از شیعیان مى خواهند تا به زیارت قبر امام حسین علیه السلام بروند . گرچه به لحاظ سیاسى ، دشوار است که بپذیریم در دوره اُمَویان ، بر قبر امام حسین علیه السلام بنایى هر چند مختصر ، بوده است ، امّا اشاراتى در برخى از نقل ها آمده است که حکایت از آن دارد که پیش از سال ۱۴۸ هجرى ـ که سال رحلت امام صادق علیه السلام است ـ ، بر مزار امام حسین علیه السلام ، بنایى هر چند مختصر ، بوده است . جسارت به قبر امام حسین علیه السلام ، مى تواند از دوران سختگیرى هارون الرشید (خلافت از ۱۷۰ ـ ۱۹۳ ق) نسبت به علویان ، آغاز شده باشد. اشاراتى در این باره در برخى از منابع ، آمده است. گفته شده در نزدیکى قبر امام حسین علیه السلام ، درخت سِدرى بوده است که آن را کَنْدند. تحلیل شیعیان ، این بود که هدف از این کار ، «تغییرُ مَصْرَعِ الحسین (تغییر دادن قتلگاه حسین علیه السلام )» بوده تا مردم از محلّ آن ، آگاه نباشند و قبر ایشان را نیابند .

جسارت به قبر سید الشهدا

در الأمالى شیخ طوسى ، به نقل از ابراهیم دیزج آمده است : متوکّل ، مرا براى تغییر دادن قبر حسین علیه السلام فرستاد و نامه اى را که براى جعفر بن محمّد بن عمّار قاضى بود ، با من همراه کرد که در آن ، نوشته بود : «تو را از روانه کردن ابراهیم دیزج به کربلا براى نبش قبر حسین ، آگاه مى کنم . چون نامه ام را خواندى ، به کار ، سرکشى کن» . دیزج مى گوید : جعفر بن محمّد بن عمّار ، نامه را به من نشان داد و من ، فرمان او را به انجام رساندم و نزد او آمدم . به من گفت : چه کردى؟ گفتم : آنچه را فرمان داده بودى ، انجام دادم ؛ امّا چیزى ندیدم و چیزى نیافتم . او به من گفت : آیا خوب گود کردى [و تا ته قبر رفتى] ؟ گفتم : چنین کردم و چیزى ندیدم . او هم به خلیفه نوشت : «ابراهیم دیزج ، نبش قبر کرده و چیزى نیافته است . به او فرمان داده ام و او قبر را به آب بسته و با گاو ، شیار انداخته است» . ابو على عمّار مى گوید : ابراهیم دیزج برایم گفت و من هم از ماجرا پرسیدم . او به من گفت : من فقط با غلامان ویژه ام رفتم و نبشِ قبر کردم . بوریایى نو یافتم که پیکر حسین بن على بر آن قرار داشت و بوى مُشک از آن مى آمد . بوریا و پیکر حسین را بر آن ، به همان حال ، رها کردم و فرمان دادم تا خاک بر روى آن بریزند و آب را بر آن گشودم و فرمان دادم که با گاو ، آن جا را شیار بیندازند و شخم بزنند ؛ امّا وقتى گاو بر آن جا گام مى نهاد ، چون به جایگاه [قبر] مى رسید ، از آن جا باز مى گشت . من غلامانم را به خدا و سوگندهاى شدید قسم دادم که اگر کسى این ماجرا را ذکر کند ، او را خواهم کُشت» (الأمالى ، طوسى : ص ۳۲۶ ح ۶۵۳ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۳۹۴ ح ۲) .

ادب به امام 2

مشکاة الأنوار ( ـ از امام صادق علیه السلام ـ ): حسین علیه السلام براى بزرگداشت حسن علیه السلام هیچ گاه جلوتر از او راه نرفت و در جایى که هر دو حضور داشتند ، در سخن گفتن ، بر او پیشى نگرفت .

ادب به امام

الکافى ( ـ به نقل از ابو جارود ، از امام باقر علیه السلام ): حسین علیه السلام در مجلسى که حسن علیه السلام حضور داشت ، سخن نمى گفت ، تا آن گاه که حسن علیه السلام بر مى خاست .